Dilencinin Şarkısı

Geçen gün Kızılay’da yürürken birkaç dilenci çıktı karşıma. Dikkatimi çekti, hepsi sanki aynı şarkıyı ezberlemiş de söylüyor gibiydiler. Sözler aşağı yukarı aynı ama makam kesin hep aynıydı. Serdar Ortaç şarkıları gibiydi. Metronun alt geçidini kullanarak karşıya geçerken, bu dilencilerin hepsinin bir yerde toplandığını, başkanlarının da onlara nasıl dilenileceğini öğrettiğini hayal ettim. Sözleri o kendilerine has müzikle söylüyor, ardından tekrar ettiriyordu. Dolayısı ile bütün dilenciler o başkan dilencinin öğrettiği biçimde söylüyorlardı. Makamın aynı olmasını da tüm dilencilerin kulaklarının iyi olduğuna, müzisyen olma potansiyelleri olduğuna yorup, kendi kendime güldüm.

Ta ki bugün Tunalı’da gördüğüm dilenciye kadar. Yanımda bir arkadaşımla onun olduğu tarafa doğru yürüyordum. Dilenci de neredeyse yürüyenlerin yolunu kesecek kadar ortada oturuyordu. Elinde, ağzına ve burnuna yapıştırdığı bir poşet vardı. Poşeti birkaç kez içine çekti. Poşet bir şişti, bir gevşedi. Bir şişti, bir gevşedi. Bali çekiyordu. Sonra poşeti cebine koydu. O sırada biz de tam yanına gelmiştik. Gözleri, ipini kopartmış bir hayvan gibi özgürdü yüzünde. Manasız döndü birkaç kez. Sonra, başı bedenine çok ağırmış gibi bir havada sallandı. Yanımdaki erkeğe bakarak sakin bir ses tonuyla emretti: “Yardım et.” O kadar netti ki, rica etmedi, emretti. “Yardım et.” Yanımdaki erkek, kutusuna para attı. Tam bir iki adım atmıştık ki, dilenci o diğer bütün dilencilerde gördüğüm aynılığı bir kez daha bozdu. Önünden geçen iki kadına bakarak “Yardım edinnn lannnn!” diye bağırdı. Çok özgün buldum yaklaşımını. Hiç öyle alta girmedi, yalvarmadı. Hepimize emrediyordu balinin de verdiği güçle. O sert ses tonuyla “Gebertirim lan hepinizi” dese, tonlamaya uygun olacak sözler. Ama o emreden sesle tüm sokağa hükmediyordu “Yarım edinnn lannnn!”

Aslıhan Özen