Kaza

Bu gece zamansız kapı çaldı.

Şaşırdım.

Kapının otamatına basarken görüntüye baktım kim geldi diye.

Saçları yüzünü örtmüş zayıf bir kız vardı apartmanın kapısında.

Sensin sandım.

Ağlıyorsun,

Ağlanmanın verdiği cesaretle en nihayet geldin sandım.

Kalbim heyecanlandığının işaretini verdi.

“Olabilir mi?” dedim kendi kendime.

Sanırım o sırada gözlerimi kocaman açmıştım.

Bütün yüzüm tek bir göz gibiydi.

Evin kapısını açtım.

Asansörün ışığına baktım.

Bir alt katın ışığı yanıyordu.

“Katı şaşırmıştır,” dedim.

Az sonra alt katta asansörün kapısı açıldı.

Hiç de sana benzemeyen bir kız indi.

Fiziği biraz anımsatıyordu ama huyu sana benzemiyordu bence.

Sen olmadığını anlayınca biraz ters baktım sanırım.

“Bilmem kimlerin evi neresi?” dedi.

“Bilmiyorum!” dedim çat diye kapadım kapıyı.

O beni geçimsiz, suratsız bir komşu sandı.

Ben onu sen sandım.

Kabalığımın arkasında hayal kırıklığı vardı aslında.

Nerden bilsin kızcağız. Anlayamadı, biraz da suçlu gibi gitti.

E ben de ne yapayım.

O sırada başka bir şey yaşıyordum.

Aslıhan Özen