Bir insanın kendisine yardımcı olmasına yardımcı olmak, ona ışığı işaret etmekten başka bir şey değildir. Onun yerine karar vermek, zorlamak, onun için en iyiyi bildiğini düşünmek, boşa çekilen bir kürekten daha boştur ve önce insanın kendisi için zararlıdır.

Aslıhan Özen

Bu sabah onlarca rengin arasında, kendine has bir renk olmanın mutluluğu var içimde.

Aslıhan Özen

Hayal dostum, hayal kur

Mecazi yaraları vücudunu sarmış bir adam, dizlerinin üzerine yere düştüğünde etrafı bomboştu. Bir elini göğsüne, yarasının üzerine götürdü. Başını yere eğdi iyice. Gözleri susuzluktan çatlamış toprağı gördü. Kapadı gözlerini. Acısını dindirmek ister gibi elini biraz daha güçle bastırdı yarasına. Kımıldayacak dermanı kalmamıştı. Alnından damlayan birkaç damla ter düşüp, toprağın çatlağından sızdı. Kayboldu. Başını kaldırıp yola baktı. İsteği yoktu artık yürümek için.

Yorgundu konacak bir dal bulamayıp gökyüzünde hep uçmak zorunda kalmış bir kuş gibi.

Sırtındaki yükü indiren olmamış bir eşek gibi yorgundu.

Balını çiçekten toplamış da kardeşleri tarafından kovandan sürülmüş bir arı gibi doluydu, yükü ağırdı.

Durdu öylece orada. Hep burada duramayacağını biliyordu. Halsiz bacaklarının üzerine doğruldu. Gözünün önüne ölmek üzere olan bir ceylan geldi. Kalktı…

“Böyle olmaz, devam etmem lazım” dedi kurumuş dudakları isteksiz. Uçsuz bucaksız düzlükte yürümeye başladı.

Dağların yücesine çıktı. İyiyim artık, dediği an yine elini göğsüne götürdü acıyla.

Okyanus kıyılarına ulaştı. Manzarayı gören gözleri acısını unutunca düzeldim sandı. Beklemediği bir anda yine acıyla kıvranınca yıkıldı.

Şehre indi, kalabalıklara girdi. Olmadı.

Mağaralara gizlendi. Olmadı.

Ne yapsa olmadı. Yarası hep açıldı hep açıldı.

En sonunda buna gerçekten bir çözüm bulmak dileği ile bir ormana girdi.

Kendi yaralarını saracak kişinin ancak kendisi olduğunu bilecek kadar yaşamıştı hayatta.

Çok derin diplerden gelmişti bugününe.

Şifa için bakacağı ilk yerin kendisi olduğunu biliyordu.

Baktı…

Ormanın kuytu karanlıklarında gördüğü şey kendine kızgınlıktı.

İyi de neden? Dedi

Cevap gecikmedi: Hala bu halde olduğum için, zayıf olduğum, kendime yetmediğim için.

Şifaya ulaşmak için gerçeğe temas etmesi gerektiğini biliyordu. İlacının kendini sevmekte olduğunu biliyordu. Bunu hatırlamasıyla birlikte gözündeki bir perde kalktı, ormanı daha net gördü. Omuriliğinden aşağıya bir gevşeme hissi yayıldı. Derin bir nefes aldı… Verdi…

Yanındaki ağacın altında duran yosuna uzandı. Aldı. Göğsüne yarasının üzerine koydu. Yosunun canlılığı yarasına temas edince yaşamı hatırladı bedeni. Bir müddet öylece durduktan sonra yosunu dudaklarına yaklaştırıp fısıldayarak teşekkür etti. Ağacın altına bırakıp yürümeye devam etti. İnsanın kendi aslını bilmesi için yaşadığı bu gezegende, bunu henüz tam olarak bilemediği için kendini affetti. Bunun üzerine kendinde bu yarayı açması için katalizör olarak kullandığı kişiyi hayal etti. Onu bir masanın başında otururken gördü. İyiydi. Devam edebilen birisiydi o. Akışkandı. Onda bir sorun yoktu. Sorun kendisindeydi. Zaten bildiği bu dersini aldı, ezber etti.

İçindeki boşluğu gördü. O değersizliği, o yokluğu, o kocaman boşluğu. Ağlayası geldi, erkekliğine yediremedi gözyaşlarını tuttu. Bomboştu ve bu boşlukla yaşayamıyordu. Artık buna hiçbir yosun, hiçbir insan, hiçbir uyuşturucu iyi gelmezdi. Orası açıktı ve o açıklığa konacak tek bir şey vardı, insanın kendisi. Tanrı’nın sevgisinden kaynaklanan insanın kendine olan sevgiydi. Bunları düşünmesiyle o kendine yediremediği, akıtmaktan vazgeçtiği gözyaşları döküldü.

Kendini o kadar az hissediyordu ki nasıl koyacaktı o boşluğa.

Elinde ekmek olmayan birisi kuşa nasıl yem atardı

Meyvesiz bir ağaç nasıl çocuklara şenlik olurdu.

Sevgisi olmayan bir insan nasıl kendine sevgi verirdi…

Ormanın derinliklerinde bir kuş öttü uzun uzun. Kuşu görmedi ama hayalinde uzun kuyruklu, irice mavi siyah bir kuş canlandı. Kuşun gözlerinin keskinliğini gördü. Tüylerinin güneşte parlayışı sanki kuşu görmüş gibi hayalinde canlandı. “Kuşu hayal edebiliyorsam, kendim için de hayal kurabilirim” dedi. Bir hayal kurdu…

Dünyada yaşıyordu ama dünyanın adamı değildi.

Çevresinde insanlar vardı ama o hiç birine muhtaç değildi.

Kendini öylesine sonsuzca seviyordu ki ihtiyaçsızdı.

Kendiyle o kadar iyiydi ki kendi bedeninde evinde gibiydi.

Öyle özgürdü ki kimseyi sahiplenme isteği yoktu.

O adam

O gün o ormanda

Dünyaya eridi

Aslıhan Özen

Duygusal Dilenci

Hepimiz dilenciyiz. Yalvararak ağlak bir ses tonuyla dileniyoruz, "Allah çocuklarınızı size bağışlasın. Kaza bela getirmesin. Size dua ediyorum, siz de karşılığında sevgi verin biraz Allah rızası için"

Aslıhan Özen

İnsanın kendisi için yapabileceği en büyük iyilik, kendisi gibi olmasıdır.

Aslıhan Özen

Yazılar - Kelimeler - Vazgeçmeme inadı

Yazı yazmanın bazı gıcık yanları var. Mesela bugün bir söz yazdım bir yere. Akşam oldu fikrim değişti. Halbuki yazarken pek doğru gelmişti. Yazıyorsun kalıyor, söylüyorsun birikiyor. Fakat bazı yazılar oluyor, onlar hep ilk yazıldıkları andaki gibi güzel oluyorlar. Buna örnek bir şiirim var. Ben o şiiri ne zaman okusam hep tamdır bana göre. O da şu şiir:

YEDİ BELA

Caddelerden çok ara sokakların adamıyım
ve bir villanın bahçesinde karnı tok bir köpek olmaktansa,
rızkını çöpler arasında arayan özgür bir sokak köpeği olmayı tercih ederim.

Güneşi arada bir sızdığı ağaçların arasından görmeyi
Ve ayı bulutları yırtarak tüm çıplaklığı ile görmeyi severim.

Gözlerim gördüğü her manzaraya uyum gösterirken
Gözlerimi kapadığımda gördüğüm manzara,
Yedi Bela'nın demlediği çayı yudumlarken, tepeden gördüğüm çay tarlalarıdır.

Yine de insan seviyorsa yazmaya devam etmeli. Küçükken denize taş atar kaydırırdık ya, sanki attığımız her taş en kıyak biçimde mi kayardı? Yooo. Ama yine de eğilir bir tane daha alır, bir kez daha atardık. Veya her zaman en doğru şeyi söylemiyoruz yaşarken. Ama yine de bir şeyler söylmeye devam ediyoruz. Etmeliyiz zaten. Bu insan olmaktan kaynaklanır, doğaldır.
Evet anladım...

Aslıhan Özen

Denizatı çok ilgi çekici geliyor bana. Hem tipleri ilginç hem yaşamları. Tek eşli yaşıyorlar. Tüm gün denizde gezinip akşam eşiyle bir araya gelince, sanki eve dönmüşler gibi birbirlerini selamlıyor, kur yapıyorlarmış. Doğumu erkeğin yapıyor olması ise iyice değişik. Bir video seyrettim, erkek doğum yaparken sanki kasılıyormuş gibi hareketler yaparak, milimetrik büyüklükte onlarca yavru doğuruyor. Sırtlarındaki küçük kanatlarla koca okyanusta yüzüyorlar. Bence bizim bilmediğimiz şeyler biliyorlar. Konuşamadıkları için duyamıyoruz.

Aslıhan Özen

Çocuklarımızı korumak adına onları sınırlayıp, ne yapıp ne yapmayacaklarını söyleyeceğimize, desek ki "Nerede mutluysan orada ol. İhtiyacın olduğunda buradayım, bunu bil..."

Aslıhan Özen